موضوع: کفايه /بحث نواهی/ اجتماع امر ونهی - قوله و قد انقدح بما ذکرناه.

اما اجتماع وجوب و استحباب. (نماز در مسجد)

۱. قائل به اجتماع شویم یا امتناع امر استحبابی حمل بر امر ارشادی حقیقی میشود. ارشاد به افضل افراد یعنی صلاه در مسجد.

۲. قائل به اجتماع شویم یا امتناع. امر استحبابی حمل به امر مولوی اقتضایی(مصلحت داشتن) نه حکم فعلی(استحباب) میشود.

۳. قائل به اجتماع یا امتناع شویم. و ملاک (در مسجد بودن) ملازم با نماز با شد نه اینکه نماز منطبق بر آن باشد. امر استحبابی حمل ما بر حکم فعلی مجازی میشود. یعنی امر حقیقتا مال عنوان ملازم است و مجازا به صلاه تعلق گرفته

۴. قائل به اجتماع شویم و صلاه بر عنوان مستحب منطبق باشد. امر حمل بر حکم فعلی مجازی میشود‌.

نکته. متعلق امر استحبابی دو صورت دارد:

الف. منطبق بر متعلق امر وجوبی است مثل صوم اول ماه رمضان که از باب اول ماه بودن مستحب و از باب رمضان بودن واجب است در این صورت

اولا. امر استحبابی، وجوب واجب را تاکید میکند

ثانیا. سبب استحباب امر وجوبی نمی‌شود نه حقیقتا چون لازمه آن اجتماع ضدین است و نه مجازا چون مجازی بودن فرع بر تعدد است که بنابر انطباق متعلق متعدد نیست.

بله اگر قائل به اجتماع شویم در این صورت تاکید نیست چون متعلق امر وچوبی صوم ماه رمضان و متعلق امر استحبابی صوم اول ماه است.

ب. ملازم با امر وجوب است. در این صورت:

اولا. موجب تاکید امر وجوبی نمی‌شود چون موضوع و متعلق متعدد و مختلف است.

ثانیا. این ملاز مه سبب میشود که متعلق امر وجوبی بشود مستحب اقتضایی مجازی.