اینک در جمع بندی نهایی به نظر ما از روایت اولی نمی توان حرمت سقط جنین را اثبات کرد به دو جهت :

1 ) فضای روایت به ما نشان می دهد که حمل آن زن زانیه آشکار بوده است به قرینه «و هی حبلی» که این تعبیر بیانگر حاملگی قطعی ست و بعد از ولوج روح قاعدتا بوده است البته با لحاظ امکانات و شرائط 1400 سال پیش که نوعا پس از ولوج روح شرائط بارداری قطعی می شده است بنابراین اثبات حرمت سقط در موثقه اولی مربوط به بعد الولوج است که این البته جزء مسلمات بحث ماست و از محل نزاع خارج می باشد.

البته هرچند که ممکن است بعضی ها در همان زمان های سابق از طریق بعضی از قرائن مثل تاخیر عادت ماهیانه اثبات بارداری بکنند لکن تاکید ما اینست که به لحاظ شرائط آن زمان این قرائن قطع آور نبوده است در حالی که در متن روایت به صورت قطعی اخبار از بارداری آن زن زانیه کرده است.

2 ) تعبیر به «ولد» که در متن روایت آمده است ظهور و دلالت به مرحله بعد الولوج دارد که به این اعتبار هم از محل نزاع خارج می باشد البته بر فرض اینکه تعبیر حضرت در «ترضع ولدها» اشاره به ما فی بطنها بوده باشد و الا این اشکال وارد نخواهد بود.

و اما نسبت به روایت دوم دیگر جای هیچ شبهه ای نیست چرا که صراحت در نطفه بودن جنین دارد که این قبل الولوج است و در عین حال حضرت نهی از اسقاط آن فرمودند که این نهی ظهور در حرمت سقط دارد البته به شرط آن که در روایات دیگر دلیلی بر ترخیص این کار پیدا نشود که ظاهرا هم دلیلی بر ترخیص نیست چرا که اگر در مقابل نهی دلیل ترخیصی هم وجود داشته باشد ، قهرا از اجتماع آن نهی و ترخیص ، کراهت ثابت می شود.

بنابراین در نهایت ما معتقدیم که الاقوی سقط جنین قبل الولوج حرام است.

پایان بحث سقط جنین