درس خارج فقه استاد سید مهدی نقیبی

موضوع: مستثنیات غیبت/ جواز حرمت بدعتگذار در دین-(جلسه 17)/

در ارتباط با اینکه انسان از اهل بدعت دوری کند و بیزاری بجوید و در مورد آن ها غیبت کند بحثی نیست

همه ی فقها آن را جایز شمرده اند.

شخص بدعت گذار غیبتش حرمت فعلی ندارد بلکه وظیفه این است که کاری کنیم که مردم با سخن او گمراه نشوند و او را بی اعتبار کنیم.

در مورد صحیحه سرحان که در جلسات قبل بیان شد:

باهتوهم: دو نظریه است

۱.شبیری زنجانی :ما مجاز به تهمت نیستیم افترا ببندیم سخن ناروا و کاری که انجام نداده به او نسبت بدهیم قبح ذاتی دارد و عقلا مجاز به این امر نیستیم.

به لحاظ عقلی باید دست از ظاهر لغت برداریم و با استدلال و مناظره آنها را (اهل بدعت) مبهوت کنید.

۲.کسانی که نسبت ناروا می دهند به دین، آبروی شخص تا وقتی حرمت داشت که نخواهد دین را خراب کند. اگر بدعت گذار بود آبرویش را بریزید، تا حرفشان بی اعتبار شود. (به لحاظ فقهی چه بسا مهدور الدم هم می شوند)

استاد: معانی باهتوهم: افترا، تهمت، دروغ بستن، ترفند

تناسب معنایی نیست در صورتی که معنای باهتوهم را استدلال آوردن بگیریم، با جملات قبلی روایت. (در جملات قبلی بیان شد که برائت بجویید از آنها) با شرایط باید پیش رفت. (تزاحم ملاکها =روش ها) اگر چنانچه امر دایر شود که دین خراب شود یا شخص مبدع، شخص مبدع را خراب کنید. البته شگردها و ترفندها باید رعایت شود.

از چیزهایی که علما متعرض آن شده اند این است که: جرح شهود جایز است (دو مورد بحث شده)

۱. مکاسب محرمه: الخامس جرح الشهود: «و قد اتفق الاصحاب علی جواز جرحهم و اظهار فسقهم بل اقامه البینه علی ذلک صونا لاموال الناس و اعراضهم و انفسهم اذ لولا ذلک لبقی الفساق فی الارض و اظهروا فیه الفساد» کسانی که شاهد می شوند در محکمه به دروغ.

نکته جواز: اگر جلوی این افراد گرفته نشود به مال و آبرو مردم تعدی میکنند.

۲.جرح روات در روایت.(توضیحش جلسه بعد)