درس تفسیر استاد مهدی زمانی‌فرد

موضوع:تفسیر/سوره آل عمران/آیه ۱۳

۴ جهت از بحث:

۱-بحث لغوی:

۳ لغت:

۱-فئه: جماعتی از انسان‌ها.

۲-التقتا: ماضی باب افتعال (لقی) ، به معنای تلاقی.

۳-عبره: عبور کردن از یک نقطه ای به نقطه دیگر (تعبیر خواب یعنی از ظاهر عبور کنیم و به معنای اصلی برسی. یا مثلاً العَبره به معنای اشکی که جاری می‌شود. عبرات جمع عَبره یعنی اشک از پلک های چشم عبور می‌کند و بر روی گونه جاری می‌شود) عبره یعنی انسان از ۱ حادثه عبور کند و پیام آن حادثه را درک کند. انتقال از ۱ حادثه به پیام‌های او.

جهت دوم: ۳ نکته اعرابی:

۱ فئه: مجمع‌البیان: ۳ وجه است (مرفوع منصوب مجرور) . مرفوع بنابر این‌که مبتدای باشد که خبرش محذوف است (منهما فئه تقاتل) . مجرور بنا بر بدلیت. منصوب بنا بر حالیت.

استاد: احتمال بدلیت بهتر است (بدل تفصیل)

۲-اخری کافره: ۲ تا صفت هستند که موصوفشان حذف شده " فئه اخری کافره"

۳-رأی العین: مفعول مطلق نوعی یعنی رویت، رؤیت چشمی و نگاه نزدیک بود.

جهت سوم: بحث بلاغی: ۳ نکته:

۱-آیه: تنوین در این کلمه، برای تعظیم است یعنی " آیه عظیمه"

۲-ان فی ذلک لعبره لاولی الابصار: ۲ تاکید انّ و لام ابتدا: تاکید خلاف اصل است مگر این‌که نکته‌ای وجود داشته باشد و آن نکته این است که برای از بین بردن توهم است.

۳-اسم اشاره ذلک، اشاره به بعید است و در این‌جا مشارالیه ، آن گروهی هست که با هم ملاقات کردند چرا اشاره به بعید کرده؟ بُعد ۲ جور است: مکانی و زمانی، مقام و رتبه بُعد در این‌جا از جهت رتبه و مقام است و آن علو مقامی است.

جهت چهارم: بحث تفسیری: ۷ نکته:

۱-چکیده و خلاصه آیه: ۱ مصداق عینی و ۱ نمونه روشن برای آیه ۱۲ بیان می‌کند.